ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Ή ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ.Του Γιάννη Κουτσούκου

billraf 28 Σεπτεμβρίου, 201629 Σεπτεμβρίου, 2016

ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Ή ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ
Με την ευκαιρία των 167 χρόνων από τον θάνατο του Νικηταρά θα πούμε λίγα λόγια για αυτόν που ο λαός ονόμασε “Αχιλλέα της Επανάστασης ή ‘Τουρκοφάγο”
Δημοσιεύτηκε την 9-6-2000
στην εφημερίδα ΣΗΜΕΡΑ της Κορίνθου.

Του Γιάννη Κουτσούκου
Για μας τους Κορίνθιους είναι τιμή να θυμόμαστε τ’ όνομά του, γιατί έζησε πολεμώντας αρκετά στη περιοχή μας, όπως στον Άη-Σώστη στον Ισθμό, το Στεφάνι, Άγιο-Βασίλη και κυρίως στο Αγιονόρι.
Αλλά και μετά τις μάχες αυτές, πολλές φορές φύλαγε τα στενά του Άη.- Σώστη, όπως π.χ. την 28 Νοεμβρίου του 1822, όπου λίγο έλειψε να αιχμαλωτισθεί από τους Τούρκους μέσα στο “ταμπούρι” του.
Ήταν ο τίμιος, ο γενναίος, ο αφοσιωμένος στην Πατρίδα και στον Κολοκοτρώνη, ο ανιδιοτελής της Επανάστασης.
Γιός του αρματολού Σταματέλου, συγγάμβρου του Θ. Κολοκοτρώνη και γαμπρός του περιβόητου “κλέ-φτη’’ Ζαχαριά. Γεννήθηκε το 1781 στην Τουρκολέκα του Λεονταρίου. Όπως ο Θ. Κολοκοτρώνης, έτσι κι ο Νικηταράς κατέφυγε στα Επτάνησα (1805) στην υπηρεσία των Ρώσων, Άγγλων και Γάλλων.
Το 1815 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ακολουθούσε πάντοτε στις μάχες τον θείο του Θ. Κολοκοτρώνη, του οποίου ήταν το δεξί χέρι στις πιο δύσκολες και επικίνδυνες στιγμές των μαχών. Μπορούσε να τρέχει πολύ γρήγορα και ήταν φημισμένος γι’ αυτό. Την απόσταση από την Ευαγγελίστρια του Στεφανίου μέχρι τον Άη-Σώστη, την έκανε σε πολύ λίγη ώρα για να προλάβει να ριχτεί στη μάχη στις 26 Ιουλίου του1822. Έτσι έγινε θρύλος στον λαό, που τραγουδούσε και χόρευε λέγοντας,
Άντε ρε Νικηταρά, που έχουν τα πόδια σου φτερά”.
Εις όλους τους κινδύνους ήτο παρών και ουδέποτε ησθάνθη το συναίσθημα του φόβου και παιδίου έτι. Ήτο δε αγαθός, μετριόφρων, αγνός τας χείρας και τόσον τίμιος, ώστε επωνομάσθη και Αριστείδης της Νεωτέρας Ελλάδος” (Δ. Βουρδουνιώτης).
Έλαβε μέρος τον Μάη του 1821 στη μάχη των Δολιανών, στην πολιορκία του Ναυπλίου και στους δραμαλικούς πολέμους (Άη-Σώστη κ.λ.π.).
Το 1823 διορίσθηκε αρχηγός του στρατοπέδου στον Ισθμόν της Κορίνθου.
Στους εμφυλίους πολέμους ήταν “ψυχρός και χαλαρός”.
Το 1825 πολέμησε στο Μεσολόγγι τον Κιουταχήν.
Στην εκστρατεία του Ιμπραήμ τρέχει στην Γαστούνη, Δημητσάνα, Ναύπλιον κ.λ.π.
Αργότερα, τον συναντάμε στο πλευρό του Καράίσκάκη στο Φάληρο.
Έγινε μέλος των Εθνικών συνελεύσεων.
Το 1830, είναι γενικός αρχηγός φρουράς Πελοποννήσου. Το 1831 πρόεδρος αναθεωρητικού
Δικαστηρίου “των Ελαφρών”. Το 1832 αρχηγός του στρατοπέδου στην Κορινθία. Το 1843 έγινε υπο-στράτηγος και το 1847 γερουσιαστής.
Δεν ξέχασαν όμως οι Βαυαροί να κλείσουν και αυτόν στην φυλακή, όπως τον θείον του Θ. Κολοκοτρώνη “Υπέφερεν πολλούς διωγμούς και δεινά παρά των Βαυαρών και μάλιστα κατά την μεσσηνιακήν επανά-σταση του 1834 και την Φιλορθόδοξον Εταιρίαν του 1839, ής ένεκα διήλθεν εις τας φυλακάς έκτοτε μέχρι την 18 Σεπτεμβρίου 1841″.
Από τα μαρτύρια και τα δεινά της φυλακής κλονίσθηκε η υγεία του και καταβλήθηκε.
Την 25 Σεπτεμβρίου 1849 πέθανε στον Πειραιά και ετάφη στην Αθήνα, κοντά στον τάφο του Θ. Κολοκοτρώνη, του συναγωνιστή και θείου του.
Τί να θυμηθούμε εμείς οι Νεοέλληνες σήμερα από αυτή την αγνή ψυχή που ακούει στο όνομα Νικηταράς; Τυπικά, πάμε “γραβατωμένοι” στο άγαλμά του και τυπικά επιστρέφουμε να δούμε πάλι την καθημερινότητα κατά πρόσωπο.
Θα τον είχαμε όμως όλοι πραγματικά τιμήσει, αν προσπαθούσαμε να του μοιάσουμε, όχι σε πολλά, αλλά σ’ αυτό που λέει ένας βιογράφος του: ‘Ήταν αγνός στα χέρια (δηλαδή δεν “τα’πιανε”) και τίμιος.