«Εμείς σαν παραμύθια είχαμε τις ιστορίες της Μικρασιατικής καταστροφής. Μπορεί λίγο να μας μαύριζε την ψυχή, από την άλλη, βέβαια, ήταν ίσως για αυτούς ανάγκη… θέλανε να το πούνε…». Είναι τα λόγια της κ. Κατερίνας Κυριαζοπούλου – Ορφανίδου, απόγονου 3ης γενιάς προσφύγων από τις περιοχές Τιγκελτζίκ, Μπάφρα, Αμάσεια της Μικράς Ασίας. «Δίστιχα λέγανε…ο ήλιον εβασίλεψεν και η γη ετσαμουρώθεν και από σεβτ(ι)ά που αρρώστησεν καμία και ελαρώθεν…. Το έλεγε η γιαγιά μου…το θυμάμαι πολύ καλά». Η κ. Δέσποινα Φελουκίδου, απόγονος 2ης γενιάς προσφύγων από Πουλαντζάκη Κερασούντας του Πόντου, με αυτό το δίστιχο νοσταλγεί τα παιδικά της χρόνια. «Και αυτό που εγώ θυμάμαι, δική μου πλέον μαρτυρία-,ότι ο παππούς μου πέθανε το ΄84 και μέχρι και μία εβδομάδα πριν πήγαινε και έβαζε αγγελία στον Ερυθρό Σταυρό για να ψάξει να βρει τι έγινε ο αδερφός του, ο δίδυμος». Η κ. Μαρία – Ελένη Ανδρεαδάκη, απόγονος 3ης γενιάς προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη, δεν ξεχνά την αγωνία του παππού της, για τον αδελφό που […]
0
